Bu eser, İlknur Dayoğlu tarafından 2021 yılında, Fatih Sultan Mehmet dönemine ait tezhip sanatının izlerini taşıyan bir anlayışla tasarlandı. İlknur bu eserde, sadece dönemin biçimsel dilini değil; ruhunu, zarafetini ve simetrik matematiğini de duyumsatarak bir bütünlük yarattı. Her çizgi, her dönüş ve her detay, bir dönemin estetik anlayışına duyulan derin saygının ifadesi.

Eserde dikkati çeken ilk unsur, klasik Fatih dönemi tezhip anlayışının özgün bir yorumla yeniden canlandırılmasıdır. Özellikle rumilerin işlenişi, döneme sadık bir titizlikle yapılmıştır. Fatih dönemi eserlerinde sıkça rastlanan beyaz rumiler burada da belirgindir; beyaz renk, sade ama asil bir ışık gibi yüzeye serilirken, rumilerin iç detayları zemine yapışmaz – bu da desenin içine hapsolmadan özgürce dolaşmasını sağlar.

Kısa notlarla döneme özgü başlıca teknikler:

• Rumiler beyazdır, konturdan bağımsız, akışkandır; iç detayları zemine yapışmaz, hareket serbestliği korunur.
• Geçmeler 1,5 kare üzerine kuruludur, bu oran denge ve sadelik sağlar.
• Zeminde üç nokta kullanımı tercih edilir; yüzey boş kalmaz ama göz yormaz.
• Fatih dönemine özgü yeşil, ne koyu ne açık bir tondur; eser boyunca mavi ve altınla dengeli biçimde kullanılmıştır.
• Lacivert rengin yoğun ve zeminle bütünleşik kullanımı, dönemin görsel ağırlık noktalarından biridir. Lacivert burada sadece bir fon değil, aynı zamanda bütün motifleri çerçeveleyen ve derinlik kazandıran bir taşıyıcı renktir. Bu renk, Osmanlı’nın entelektüel ve ruhsal derinliğini temsil eden güçlü bir vurgu unsuru olarak eser boyunca hissedilir.
• Simetrik düzen, merkezden dışa açılan yapısıyla mimari bir kesinlik taşır.

İç içe geçmiş desenlerdeki zenginlik, dönemin ilmî ve sanatsal yükselişine de bir gönderme gibidir. Fatih Sultan Mehmet, sadece bir fatih değil; aynı zamanda bir entelektüel, bir sanat ve bilim hamisiydi. İşte bu eser de o dönemin bilgiye, estetiğe ve dengeye duyduğu hayranlığın görsel bir karşılığıdır.

İlknur’un katkısı, sadece bu tarihî estetiği birebir kopyalamak değil, onu hissedip içselleştirmek ve kendi ifadesiyle yeniden dünyaya getirmektir. Her motifte gelenekten gelen bir disiplin, her kıvrımda ise İlknur’un özgün ruhu gizlidir. Fatih döneminde yapılan eserlerdeki geometrik kararlılık, bu kompozisyonda da hissedilir. Merkezden dışa doğru yayılan bu sistemli düzen, sanki devrin mimari planlarının tezhip yüzeyine taşınmış hâlidir.

Bu eser, geçmişle bağ kurmak isteyen bir sanatçının sadece gözüyle değil, gönlüyle de baktığını gösterir. İlknur için bu sadece bir süsleme değil; bir dönemi anlamak, ona dokunmak ve onu bugünün insanına yeniden hatırlatmaktır.

Ve belki de bu eser, İlknur’un içinden geçen şu cümleyle özetlenebilir: “Bir çağın zarafetini, bugünün kalbiyle işledim.”